Προσπαθούσα να βρω κάποια σκιά από την οποία να μπορέσω να παρατηρήσω τη θέα προς το Τρόοδος, μα ούτε ένα δέντρο. Γύριζα τριγύρω, ώσπου ο πυροσβέστης, που έχει μια καλύβα δύο επί δύο, που βλέπει όλο το βουνό, με ρώτησε αν ήθελα να καθίσω μαζί του. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά και κάθισα στο απέναντι παγκάκι. Ξεκίνησα να παρατηρώ και να καταγράφω, πρώτα με το μολύβι τσίκι-τσίκι. Περνούσε η ώρα και ο νεαρός πυροσβέστης παρακολουθούσε τις γραμμές μου με ενδιαφέρον και σεβασμό, προσέχοντας συνάμα και όλη την οροσειρά απέναντί του. Ήρθε η γυναίκα του, μια ωραία στρουμπουλή γυναίκα, έφερε το μεσημεριανό, εγώ έβγαλα τα χρώματα και, παρατηρώντας πάντα, ξεκίνησα να τοποθετώ στη ζωγραφιά πράσινα και καφετιά. Περνά η ώρα, χτυπάει το τηλέφωνο του. Καταλαβαίνω πως τον ρωτά η γυναίκα του αν έφαγε και πώς ήταν το φαγητό. Στα τούρκικα, αλλά καταλαβαίνω. «Είναι ακόμη εδώ και μπογιατίζει», της λέει, ντρεπότανε να φάει μπροστά μου, ολοκλήρωσα, ευχαρίστησα και έφυγα. Υποσχέθηκα να ξαναπάω, μα ακόμη δεν βρήκα την ευκαιρία.