Από τη Σαλαμίνα ώς τα Γαστριά, οδηγώντας παραλιακά, η ανάπτυξη είναι χαοτική. Πολυκατοικίες πανομοιότυπες, κουτιά και βίλες, η μια μετά την άλλη, για γρήγορη φτηνή πώληση σε ξένους. Κτίρια γιγαντιαία, εγκαταλειμμένα στέκουν σαν τα φαντάσματα, πανάσχημα, και ένα waterpark πλαστικό, τεράστιο, χωρίς ψυχή καμιά. Αλλά το Όβγορος είναι ψηλά, στα οροπέδια του Πενταδάκτυλου, πίσω από τον Δαυλό. Η γλύκα του μέρους, καθώς ανεβαίνω, είναι μοναδική. Ο Πενταδάκτυλος το αγκαλιάζει, οι λόφοι απλώνονται στο φως, τα σπαρτά κινούνται σαν τη θάλασσα. Χωριό αμιγώς τουρκοκυπριακό, οι άνθρωποι δεν έφυγαν, νιώθει κανείς τη συνέχεια και πώς αυτή προσδίδει στον τόπο μια ιδιαίτερη ηρεμία.
