Διαδρομή από τις αγαπημένες μου στην Κύπρο, εύφοροι λόφοι που φτάνουν ώς τη νότια θάλασσα της Καρπασίας, περιοχή αμιγώς τουρκοκυπριακή, την πρώτη φορά που κάθισα στο καφενείο του χωριού η πρώτη κουβέντα ήταν «εμείς έν είμαστεν πρόσφυγες, είμαστε στον τόπο μας». Όλοι μιλούν την ελληνική κυπριακή διάλεκτο και λεν, άμα δεν μιλάς τη γλώσσα, δεν γνωρίζεις τον άλλο μισό σου εαυτό. Αλλά λεν ακόμα, εμείς στην Κύπρο είμαστε πολύ αναμεμιγμένοι. Όποιος πει, είμαι μόνο έτσι, μόνο αλλιώς, εννά πει ψέματα. Η περιοχή αυτή γλίτωσε προς το παρόν εντελώς από την ανάπτυξη, και ηχητικά, μα και οπτικά, είναι μια πανδαισία το διάβα της. Ζουζούνια, μέλισσες, θροΐσματα, κουδούνια ζώων. Ξάπλωσα χάμω στη γη, ανάμεσα στους άγριους γλαδίολους και τις μαργαρίτες, απολαμβάνοντας τη θαλερή ομορφιά του τόπου και τους ήχους της φύσης, πριν να φτιάξω αυτή τη ζωγραφιά.
