Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην Κύπρο, ο τόπος της γιαγιάς μου Κατίνας Ατταλίδου το γένος Λοΐζου. Ώς το 2013 πήγαινα συχνά για να επισκεφτώ τη φίλη μου, τελευταία χριστιανή κάτοικο του χωριού, Παναγιώτα Κανακά. Στον κήπο της, ανάμεσα σε πολλές ζίνιες και βασιλικιές, είχε μια συκιά μπολιασμένη ώστε κάθε κλώνος έκανε άλλη ποικιλία σύκα. Περπατούσα συχνά μαζί της ώς το ερειπωμένο κοιμητήριο, όπου άναβε θυμιατό και κάπνιζε όλο τον χώρο και ράντιζε με νερό, πρώτα στους τάφους των γονιών της και έπειτα στους τάφους όλων των άλλων που έλειπαν. Μετά που πέθανε πήγα κι εγώ και επανέλαβα τις τελετουργικές της κινήσεις. Για την Παναγιώτα, για τη γιαγιά μου και για όσους έλειπαν. Το Λεονάρισσο αμιγώς ελληνοκυπριακό χωριό, η Πλατανισσός αμιγώς τουρκοκυπριακό. Οδηγώντας από το ένα χωριό στο άλλο μέσα από τα καφετιά χωράφια, με εκπλήσσει που δεν υπάρχει τίποτα να προσδιορίζει σύνορο, όριο, διαχωρισμό.