Ανάμεσα στο Κάστρος και το Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, το Περιστέρι. Ίσως η πιο όμορφη τοποθεσία, σύμφωνα με την ψυχογεωγραφία μου. Πριν να ανακαινιστεί η εκκλησία, βρίσκαμε τον πάτερ Ζαχαρία να κάθεται στιβαρός στο άνοιγμα της δυτικής δίφυλλης πόρτας που έβλεπε προς τη θάλασσα και τις Κλείδες. Οι τοίχοι ήταν χρωματισμένοι από την αιθάλη των κεριών που έκαιγαν μια ζωή. Θυμάμαι μια Κύπρο κέρινη, ολόκληρη, αφιέρωμα για ίαση. Τώρα, μετά την ανακαίνιση, δεν είναι πια εκεί. Βρίσκω όμως πάντα με χαρά τον Λευτέρη, τον ιδιόμορφο σοφό φύλακα του Αγίου, την Çamay και τα πλασματάκια τους, τον Ανδρέα και τη μικρούλα γαλαζομάτα Δάφνη. Τα μάτια της αντανακλούν τη θάλασσα.
