Κάθισα στην Αργάκα, σε ένα νέο καφέ που άνοιξε πάνω στη θάλασσα, «Καρέτα Καρέτα» το όνομά του. Ήταν πολύ όμορφα και απολάμβανα τη φαρδιά όψη του κόλπου και τον ήχο της θάλασσας, ώσπου ήρθαν τα συμπαθέστατα παιδιά που είχαν το καφέ. Παράγγειλα μια λεμονάδα με λεβάντα, μα αναγκάστηκα να την πιω γρήγορα και να ολοκληρώσω τη σημείωσή μου βιαστικά, γιατί ήχησαν σε ντεσιμπέλ ρέιβ πάρτυ οι τέκνο μουσικές. Με έδιωξαν αμέσως. Αυτό πάλι, να μη συνάδει σχεδόν ποτέ στον τόπο μας ο ήχος που παράγουμε με το τοπίο.
